کدام شرکت‌ها در رعایت نسبت خسارت عملکرد ضعیف‌تری داشته اند؟

چابک آنلاین، بهاره تاجرباشی، میانگین نسبت خسارت بازار بیمه در این دوره ۴۷.۷ درصد بوده، در حالی‌که شرکت‌هایی همچون بیمه هوشمند فردا با ۳۴۹.۳ درصد و بیمه معلم با ۱۳۳.۲ درصد در صدر جدول قرار گرفته‌اند.

 این آمار نشان می‌دهد که برخی شرکت‌ها نه تنها با چالش‌های سنگین مدیریت ریسک مواجه‌اند، بلکه احتمالاً در سیاست‌های فروش یا قیمت‌گذاری خود نیز دچار ضعف هستند.

در میان این شرکت‌ها، نکته مهم حضور چهار شرکت تخصصی بیمه‌های زندگی است؛ یعنی زندگی هامرز با ۹۱.۷ درصد، زندگی کاریزما با ۹۰.۸ درصد، زندگی باران با ۸۸.۵ درصد و زندگی خاورمیانه با ۵۱.۸ درصد.

اساساً بیمه‌های زندگی در دنیا رشته‌هایی هستند که باید به دلیل ساختار بلندمدت قراردادها، نسبت خسارت پایین‌تر و پایدارتری داشته باشند. 

بالا بودن نسبت خسارت در برخی از این شرکت‌ها تلنگری است که می‌تواند نشان‌دهنده رقابت غیر حرفه ای یا فروش بدون محاسبه دقیق ریسک باشد.

علاوه بر این، بیمه کارآفرین با نسبت خسارت ۴۹.۳ درصد نیز در این فهرست قرار دارد.

 نکته قابل توجه درباره این شرکت آن است که حدود 44 درصد از پرتفوی چهارماهه آن به بیمه‌های زندگی اختصاص یافته است. 

بدین معنا که حتی یک شرکت قدیمی‌تر و دارای تجربه بیشتر در فروش بیمه‌های زندگی نیز به سطحی نزدیک به میانگین بازار رسیده، در حالی‌که انتظار می‌رفت با مدیریت بهتر منابع و ذخایر، نسبت خسارت پایین‌تری را تجربه کند.

در بخش بیمه‌های عمومی، اختلاف معناداری بین شرکت‌ها دیده می‌شود. 

برای نمونه بیمه آسیا با ۶۴.۷ درصد، البرز با ۶۴.۵ درصد، پارسیان با ۶۰.۶ درصد و ایران با ۵۷.۱ درصد، همگی بالاتر از میانگین بازار قرار گرفته‌اند. این موضوع می‌تواند ناشی از ترکیب پرتفوی آن‌ها، به‌ویژه سهم بالای رشته‌های زیان‌ده مانند ثالث و درمان باشد. 

در همین حال، بیمه آسماری با ۵۴.۶ درصد، تجارت نو با ۵۲.۷ درصد، نوین با ۵۲.۵ درصد و رازی با ۴۸.۷ درصد نیز تصویر مشابهی را نشان می‌دهند؛ یعنی رقمی بالاتر از متوسط صنعت، هرچند کمتر از شرکت‌های صدرنشین.

نکته کلیدی در تحلیل این داده‌ها آن است که نسبت خسارت صرفاً یک شاخص مالی نیست، بلکه بازتابی از کیفیت عملیات بیمه‌گری است. 

وقتی نسبت خسارت در شرکت‌هایی مانند بیمه هوشمند فردا به بیش از ۳۰۰ درصد می‌رسد، معنای آن این است که در ازای هر مبلغ حق بیمه‌ای که دریافت کرده‌اند، چیزی بیشتر خسارت پرداخت کرده‌اند. 

استمرار چنین وضعیتی می‌تواند بقای شرکت را تهدید کند.

در سوی دیگر، بالا بودن نسبت خسارت شرکت‌های بیمه زندگی نشان می‌دهد که این رشته، که در دنیا به عنوان یکی از ابزارهای اصلی سرمایه‌گذاری و پس‌انداز بلندمدت شناخته می‌شود، در ایران هنوز به درستی جایگاه خود را پیدا نکرده است. 

فروش بیمه‌های زندگی با ریسک بالا و شاید بدون توجه به محاسبات اکچوئری، می‌تواند اعتماد عمومی را نسبت به این رشته آسیب‌پذیر کند و در نهایت مانع از توسعه پایدار آن شود.

جمع‌بندی این است که بخش قابل توجهی از صنعت بیمه ایران همچنان درگیر فروش پرتفوی با ریسک بالا، رقابت قیمتی غیرمنطقی و نبود استراتژی دقیق در مدیریت ریسک است. 

حضور چهار شرکت تخصصی بیمه زندگی با نسبت خسارت بالا این پرسش جدی را مطرح می‌کند که آیا بیمه‌های زندگی در کشور ما به جای اینکه ابزار مالی مطمئن باشند، به‌صورت پرریسک و بدون محاسبه علمی فروخته می‌شوند؟ 

پاسخ به این پرسش نیازمند بازنگری جدی در سیاست‌های نظارتی، اصلاح روش‌های فروش و ارتقای شفافیت در عملیات بیمه‌ای است.