نسبت خسارت این ۶ رشته بیمه‌ای برای شرکت‌ها از میانگین بازار بالاتر زد

چابک آنلاین، بهاره تاجرباشی، این رشته‌ها عبارتند از:

بدنه اتومبیل: ۸۸.۵ درصد

اعتبار: ۶۱.۱ درصد

آتش‌سوزی: ۵۵.۸ درصد

زندگی: ۵۵.۳ درصد

حوادث راننده: ۵۲ درصد

شخص ثالث و مازاد: ۵۱.۸ درصد

نسبت خسارت که نشان‌دهنده نسبت خسارات پرداختی به حق بیمه‌های دریافتی است، در صورتی که از سطح معقول فراتر برود، می‌تواند بیانگر زیان‌دهی و ناکارآمدی در مدیریت ریسک باشد. 

عواملی مانند تورم، افزایش حوادث رانندگی، نوسان اقتصادی، یا حتی تقلب‌های بیمه‌ای نیز در این روند تأثیر جدی دارند.

آمارها نشان می‌دهد رشته‌های مرتبط با خودرو (بدنه، شخص ثالث و حوادث راننده) همچنان اصلی‌ترین منبع خسارت در صنعت بیمه ایران هستند. 

افزایش قیمت قطعات، هزینه‌های بالای تعمیرات و رشد دیه از عوامل کلیدی در این بخش محسوب می‌شود.

در رشته اعتبار، شرایط اقتصادی و ریسک‌های بازپرداخت بدهی‌ها مهم‌ترین عامل نسبت خسارت بالا بوده است. 

ورشکستگی برخی کسب‌وکارها و کاهش توان مالی مشتریان فشار زیادی به این رشته وارد کرده است.

رشته آتش‌سوزی نیز تحت تأثیر حوادث طبیعی، ضعف زیرساخت‌های ایمنی و ارزش‌گذاری بالاتر املاک دچار رشد خسارت شده است.

در بیمه‌های زندگی، چالش اصلی به تعهدات بلندمدت شرکت‌ها برمی‌گردد.

 با وجود حق بیمه‌هایی که ارزش واقعی خود را در اثر تورم از دست می‌دهند، پرداخت تعهدات تضمینی فشار مضاعفی ایجاد می‌کند.

به طورکلی، آنچه از داده‌های بیمه مرکزی برداشت می‌شود این است که میانگین ۴۷.۷ درصدی بازار در برخی رشته‌ها به شدت فراتر رفته و این موضوع، زنگ خطری جدی برای تعادل مالی شرکت‌های بیمه است.

حال راهکارهای پیشنهادی چیست؟

۱. بازنگری در نرخ‌گذاری: ضروری است نرخ حق بیمه‌ها متناسب با ریسک واقعی و شرایط تورمی کشور اصلاح شود.

۲. بهبود مدیریت ریسک و استفاده از فناوری: بهره‌گیری از داده‌کاوی و هوش مصنوعی برای ارزیابی دقیق‌تر مشتریان و شناسایی الگوهای خسارت می‌تواند در کاهش زیان مؤثر باشد.

۳. مقابله با تقلب‌های بیمه‌ای: نظارت بر فرایند ارزیابی خسارت و استفاده از ابزارهای نوین مانند دوربین‌های هوشمند یا سامانه‌های دیجیتال برای کنترل ادعاهای خسارتی ضروری است.

۴. فرهنگ‌سازی و آموزش: ارتقای فرهنگ رانندگی ایمن، رعایت استانداردهای ایمنی در ساختمان‌ها و آموزش بیمه‌گذاران می‌تواند نقش پیشگیرانه جدی داشته باشد.

۵. تنوع‌بخشی به پرتفوی: تمرکز بیش از حد بر رشته‌های زیان‌ده باید کاهش یابد و شرکت‌ها به سمت توسعه بیمه‌های با ضریب خسارت پایین تر حرکت کنند.

۶. همکاری صنعت و دولت: حمایت دولت در مدیریت دیه و ایجاد صندوق‌های پشتیبان می‌تواند بخشی از فشار خسارت را کاهش دهد.

نسبت خسارت بالای رشته‌های کلیدی بیمه، نشان‌دهنده چالش‌های عمیق و ساختاری در صنعت بیمه ایران است.

 اگرچه بخش زیادی از این مشکلات ناشی از عوامل بیرونی مانند تورم  است، اما با اصلاح سیاست‌گذاری‌ها، نوآوری در خدمات و تمرکز بر پیشگیری می‌توان چشم‌انداز روشن‌تری برای این صنعت ترسیم کرد.