اختصاصی چابک آنلاین؛
حاشیه سود شرکت های بیمه ای از بیمه نامه بدنه شکننده شد
در سالی که تورم افسارگسیخته بازار خودرو را به فضایی با دورنمای مبهم تبدیل کرده بود، بیمه بدنه تبدیل شد به سپری برای صاحبان اتومبیل‌ها، سپری که گاه ارزان نبود و گاهی هم کارآمد نبود و گاه هم اصلاً در میدان نبود.
چابک آنلاین، بهاره تاجرباشی، آمارهای رسمی سال ۱۴۰۳ نشان می‌دهد که بیش از ۵ میلیون و ۵۵۱ هزار بیمه‌نامه بدنه صادر شده، عددی قابل‌توجه که نشان از رشد فرهنگ بیمه‌پذیری در میان مالکان خودرو دارد اما این همه ماجرا نیست.
شرکت‌های بیمه ای از این رشته در مجموع ۲۸ هزار میلیارد تومان حق بیمه تولید کرده‌اند.
درنگاه اول، این رقم خیره‌کننده به‌نظر می‌رسد و بیمه بدنه را در ردیف رشته‌های پردرآمد قرار می‌دهد اما وقتی به هزینه‌ها نگاه می‌کنیم، تصویر به‌کلی تغییر می‌کند، زیرا نزدیک به ۲۱ هزار میلیارد تومان خسارت پرداخت شده است، یعنی نسبت خسارت این رشته چیزی در حدود ۷۵ درصد بود.
رقمی بسیار بالا که نشان می‌دهد حاشیه سود بیمه‌گران در بیمه بدنه بسیارشکننده است.!
این نسبت، حتی از رشته پرریسک درمان هم بالاتر است و این یعنی زنگ خطری برای شرکت‌های بیمه ای.
چه چیزی پشت این اعداد پنهان است؟
اگرچه تعداد بیمه‌نامه‌های صادره بالا بوده، اما سود واقعی اندک است و با نسبت خسارت ۷۵ درصد، تنها ۲۵درصد از درآمد شرکت‌ها برای اداره، توسعه یا سودآوری باقی می‌ماند.
ازطرفی هم، گرانی قطعات و هزینه تعمیرات، جهش قیمت خودرو و قطعات در سال ۱۴۰۳ باعث شد تا خسارت‌ها نه تنها عددی، بلکه فنی و تخصصی‌تر شوند و هر تصادف ساده، میلیون‌ها تومان هزینه روی دست بیمه‌گران گذاشته است.
همچنین، دررقابت برای جذب مشتری، شرکت‌ها مجبور به دادن تخفیف‌های گاه غیراصولی شده اند که نتیجه آن، نرخ‌شکنی‌هایی بود که توازن درآمدو خسارت را به هم ریخت.
برخی از گزارش ها هم نشان می دهد که بسیاری از شرکت‌ها در سال گذشته پوشش‌های فرعی مانند سرقت درجا، بلایای طبیعی یا شکست شیشه را محدود کردند یا با نرخ‌های بالا ارائه دادند،
چرا؟ چون بیمه‌نامه‌ای که خسارتش بیش از درآمدش باشد، در درازمدت غیرقابل دفاع است.
به خوبی می دانیم که بخش دیگری از خسارت‌ها به دلیل عدم نظارت درست یا ضعف در ارزیابی فنی ایجاد شده و دریک بازار بدون دیتای متمرکز و هوش مصنوعی، جعل خسارت هنوز یک تهدید واقعی است.
بیمه بدنه، پُرخریدار و پُرهزینه
بیمه بدنه در سال گذشته سرنوشتی عجیب داشت، از یک‌سو، میلیون‌ها خودرو به آن پناه بردند و از سوی دیگر، شرکت‌های بیمه ای هم با خوف و رجاء آن را فروختند.
این رشته، مانند خود خودرو در ایران، هم کالایی لوکس شده، هم ضروری و هم پرریسک.
اگر قرار باشد بیمه‌گران در این میدان پرچالش دوام بیاورند، باید مدل‌های محاسبه ریسک را بازنگری کنند، به ابزارهای هوش مصنوعی مجهز شوند و نرخ‌گذاری‌های مبتنی بر رفتار راننده و نوع خودرو را جایگزین روش‌های سنتی کنند.
در غیر اینصورت، در سال‌های آینده، این سپر شاید بیشتر از آن‌که محافظ باشد، خود نیازمند حفاظت است.
