راه اندازی پرونده الکترونیک و آنلاین بیمار امکان پذیر نشده است

به گزارش چابک آنلاین، این بخش کوچکی از سلامت دیجیتال است که باعث شده به واسطه آن، هم کار پزشکان راحت تر شود و هم درمان بیماران در اولویت بالاتری قرار گیرد. 

با وجود این، می توان گفت که این ها فقط مراحل ابتدایی این حوزه هستند و مراحل بالاتر مانند دسترسی به پرونده های الکترونیک بیماران هنوز در ایران جایگاهی ندارد و یکی از چالش های اساسی است. 

بنابراین هنوزحلقه های مفقوده ای وجود دارند که باید نهاد های بالادستی به آن ها توجه کنند. 

حسین احمدوند، معاون فنی سامان سلامت، در این گفت و گو از منظر تجربه خود به بررسی این حلقه های مفقوده می پردازد.

آقای احمدوند، طبق تجربه شما آیا اکوسیستم استارت آپی برای سلامت دیجیتال در ایران شکل گرفته است؟  

حسین احمدوند: درحوزه هلث تک و بیمه سلامت حلقه های متفاوتی داریم. 

با توجه به این که قصد داریم بابیمار همراه شویم و هزینه هایش را پرداخت کنیم به صورتی که بتواند به خوبی از خدمات استفاده کند و از آن جا که  صنعت بیمه هم یک کسب و کار است، بنابراین باید دو طرف بتوانند از آن بهره ببرند. 

اما در حال حاضر این اتفاق نمیفتد. 

ولی اگر بخواهیم به استارت آپ ها بپردازیم حلقه های مختلفی درباره آنها وجود دارد، مثل نوبت دهی آنلاین، پذیرش آنلاین، رساندن دارو به بیمار و غیره. 

این ها حلقه هایی است که شناسایی شده و باید بیشتر بر روی آن ها کار شود، اما در مقابل در بعضی مراحل، خدمات به صورت اشباع شده وجود دارد که  می توان به پذیرش آنلاین، ویزیت آنلاین و... اشاره کرد. 

دلیل این موضوع  به این بر میگردد که چنین خدماتی به کمترین داده نیاز دارند. 

اما یک دلیل مهم تر آن، رگولاتوری است، به این معنا که در بعضی از مراحل برای راه اندازی یک کسب و کار بهداده های وزارت بهداشت و تأمین اجتماعی نیاز است ولی آن ها داده ها را در اختیار قرار نمی دهند.

درواقع راه اندازی پرونده الکترونیک بیماران به صورت آنلاین امکان پذیر نیست و بعضی از حلقه ها در این جا مفقود مانده است.

بنابراین می توان گفت که اکوسیستم استارت آپی به این سمت حرکت کرده اما کافی نیست و حلقه های مهمی از این زنجیره اکنون وجود ندارند.

در عوض در برخی از مراحل دیگر، اقیانوس اکوسیستم استارت آپی اشباع شدهاست و با تعدد کسب و کارهایی مواجهیم که نیاز به داده خاصی ندارند.

به جز چالش وجود نهادهای بالادستی و رگولاتوری، آیا به دلیل حساسیت حوزه سلامت و تجربه هک شدن استارت آپ های دیگر، این حوزه کمتر مورد اعتماد بیماران و پزشکان قرار می گیرند؟

حسین احمدوند: حقیقت این است که همین حالا هم در بستر اینترنت، اطلاعات حساس کم نداریم، راه حل ها شناخته شده است و مسائل و پروتکل های امنیتی باید رعایت شود. 

درواقع  اگر استانداردها رعایت شود، احتمال وقوع این اتفاقات پایین می آید، اما به هر حال پرونده بیمار، زیر دست پزشک هم باشد، منشی می تواند به آن دسترسی داشته باشد.

این موضوع یکی از همان سرعت گیرها است و می توان آن را چالش دانست. 

اما من فکر می کنم سهم بسیار کمی در جلوگیری از رشد این صنعت دارد، چرا که در حال حاضر روند اعتمادسازی درحال رخ دادن است.

 زمانی که به یک آزمایشگاه مراجعه می کنید تعداد مراجعه، تاریخ ورودو نوبت دهی مشخص است اما هنوز قرار نیست کاری را به فناوری اطلاعات یا هوش مصنوعی بسپاریم. 

فقط در این حد است که وقت مراجع تلف نشود. 

با این حال جامعه پزشکی اطلاعات کمی درباره توانایی های صنعت آی تی دارد،به همین خاطر ما  نتوانسته ایم وارد قضاوت های پزشکی شویم و در  مراحل اولیه مانده ایم.

به نظر شما، مقصر کندی رشد این صنعت چیست؟  

حسین احمدوند: ازآن جایی که کسب و کارهای حوزه آی تی یا همان بازیگران این بازار ، انگیزه زیادی برای فعالیت دارند، سهم کمتری در کندی این روندهای رشد دارند.

درمقابل،اما رگولاتوری و سازمان های بالادستی مثل تأمین اجتماعی با در اختیار نگذاشتن پروتکل های زیرساختی و داده های مورد نیاز، سهم بالایی در جلوگیری از رشد سریع این حوزه دارند.

 به طور  مثال اگر بخواهید تأییدیه کد ملی را بگیرید سامانه ای به نام «شاهکار» وجود دارد.

همین سامانه و پروتکل های هم عرضش کمک کردندتا در دوره کرونا به صورت آنلاین حساب باز کنید.

اکنون در حوزه پزشکی و  سلامت الکترونیک اما هزینه پرداخت می شود، بیمه ضرر می کند و کاربرهم ناراضی است. 

بنابراین باید دید که هزینه ها کجا می روند و به تبع نیاز ، باید تعدادی پروتکل های هم عرض مثل «شاهکار» در حوزه بیمه و درمان ایجاد شود.

به نظر شما، پیشرفت نکردن حوزه سلامت دیجیتال به این  بر میگردد که نیاز آن در جامعه پزشکی ایجاد نشده است؟  

حسین احمدوند: ما در این باره آگاهی رسانی زیادی نکرده ایم، کسی که بیمار  می شود نباید غصه ای جز غم بیماری داشته باشد، اما افراد نسبت به این  موضوع آگاه نیستند.

پزشکان هم به گونه ای دیگر، آگاهی کمتری دارند. 

به نظر من این یک فرهنگ است که هنوز جا نیفتاده و اگر چنین فرهنگی وجودداشت باید مطالبه از سمت پزشک و بیمار شکل می گرفت،بنابراین نیاز است یک ریل گذاری در این باره نیز صورت گیرد.

طبق تجربه شما حمایت از فعالان این حوزه به چه نحوی بوده است؟  

حسین احمدوند: اصولاً حمایت از  استارت آپ هایاین حوزه کافی نیست چرا که باید  زمینه سازی شود تا هر کسی که بتواند مجوز بگیرد و به پرونده پزشکی افراد دسترسی پیدا کند وفرقی ندارد پزشک است یا استارت آپ. 

این همان حمایت  است اما رگولاتور تاکنون چنین کاری نکرده و داده ها را در اختیار قرار نداده است.

البته فکر می کنم کار درستی است که رگولاتوری دخالت نکرده اما بالاخره باید به  گونه ای داده ها در اختیار شرکت های قابل اعتماد قرار گیرد.

بازیگران این حوزه چگونه می‌توانند به پیشرفت آن کمک کنند؟  

حسین احمدوند: از مزیت های درمان و پزشکی کشور ما این است که هر زمان ،فرد بخواهد می تواند به هرپزشکی مراجعه کند و در واقع یک اعتماد بین  پزشک و بیمار وجود دارد، امادر کانادا و اروپا فرد باید به پزشک خانواده مراجعه کند و مدت طولانی منتظر باشد تا توسط پزشک متخصص ویزیت شود.

بنابراین باید نقاط قوت را نگه داشت و روی  نقاط ضعف کارکرد چرا کاربر حس می کند هزینه بیمه تکمیلی به نفعش نیست؟ 

حسین احمدوند: به عنوان بیمه، استارت آپ ها باید دردرا بشناسند و بعد سرمایه گذاری کند اما معمولاً استارت آپ ها کمترین سهم را در پیشرفت نکردن این حوزه دارند.

زمانی که ریل گذاری به درستی صورت گیرد، آن ها هم دنبال کسب درآمد هستندو به این سمت حرکت می کنند.

رگولاتوری و سازمان های بالادستی باید رویکردشان را تغییر و اجازه دهند که رو به جلو حرکت کنیم. 

غیر از این سه بازیگر، دو بازیگر دیگر جامعه پزشکی و مردم هستند که بایدبه آنها اطلاع رسانی شود تا  بتوانند از این تکنولوژی استفاده کنند،همان طور که قبلاً مردم ناچار بودنداز طریق آژانس ها، تاکسی بگیرند و اکنون با وجود تاکسی های اینترنتی از این موضوع بی نیاز شده اند. 

بنابراین آگاهی رساندن و آموزش دادن به بیمار و پزشک بسیار راحت است و فقط اعتماد باقی می ماند که در این جا  همسازمان‌های بالا دستی می‌توانند کمک کنند.