روابط عمومی، نهادی برای مشارکت بیشتر

واقعیت این است که روابط عمومی، به‌تنهایی قادر به ایفای نقش مؤثر نیست، مگر آنکه در بستری از اعتماد، شفافیت و مشارکت قرار گیرد. 

آنچه امروزعملکرد این واحد را در بسیاری از سازمان‌ها شکل می‌دهد، بیش ازآنکه تخصص و خلاقیت باشد، تابع سیاست‌های سازمانی و نگاه مدیران ارشد است.

درچنین فضایی، روابط عمومی به جای آنکه نقش کنشگر ارتباطی را ایفا کند، اغلب به یک ساختار پاسخ‌گو و هماهنگ‌ کننده امور تشریفاتی تقلیل می‌یابد.

هرچند که تحولات شتاب‌زده در دنیای ارتباطات، ماهیت روابط عمومی را به‌کلی دگرگون کرده است.

درجهان امروز، مخاطب تنها دریافت‌کننده پیام نیست، مشارکت می‌کند، تحلیل‌گر است و در واقع باید گفت رسانه‌ای مستقل است.

دراین میدان، روابط عمومی باید قدرت تصمیم‌سازی، پاسخگویی لحظه‌ای و تحلیل افکار عمومی را داشته باشد. 

اما این امکان زمانی فراهم می‌شود که سازمان، به معنای واقعی، به ارتباط دوسویه باور داشته باشد و شرایط را فراهم کند.

دربسیاری از موارد، ضعف روابط عمومی نه از نبود تخصص یا ابزار، بلکه از فقدان نقش درسیاست‌گذاری‌های کلان سازمان ناشی می‌شود.

تا زمانی که نگاه به روابط عمومی صرفاً تبلیغاتی، شعاری یا نمایشی باشد،نباید انتظار داشت این واحد بتواند در مواجهه با بحران، نقد، یا مطالبه اجتماعی، نقشی اثرگذار ایفا کند.

دنیای جدید، الزامات جدیدی را می‌طلبد.

امروزه یک سکوت سازمانی یا حتی یک واکنش کند می‌تواند بیش از هزار پیام تبلیغاتی، به اعتبار یک برند آسیب بزند.

در چنین جهانی، روابط عمومی باید فراتر از اطلاع‌رسانی عمل کند.

روابط عمومی را باید به جایگاه واقعی‌اش بازگرداند، رکن چهارم سازمان،صدای ارتباطی آن با جامعه، ذی‌نفعان و افکار عمومی.

لازمه این تغییر، بازنگری در ساختار تصمیم‌گیری سازمان‌ها و ارتقای روابط عمومی از یک واحد اجرایی به یک نهاد مشارکت‌محور در سیاست‌گذاری است.

روز ارتباطات و روابط عمومی نه فقط مناسبتی تقویمی، بلکه می‌شود فرصتی واقعی برای بازاندیشی، تحول و پیشرفت باشد.

 مدیر روابط عمومی بیمه زندگی خاورمیانه